Als kind was Nicole al een echt knutsel- en tekenkind. “Ik heb altijd geroepen: ik word later kunstenaar en was altijd aan het tekenen.”
Ik was na de HAVO ingeloot voor kunstacademie maar heb toen voor de grafische school SintLucas gekozen. Na SintLucas besloot ik ‘gewoon maar’ aan de slag te gaan i.p.v. verder te studeren. “Vanaf toen heb ik gedacht: ik wil gewoon illustreren en heb daarnaast een parttime baan gezocht.”
Via het kindertijdschrift Taptoe, waar ze een puzzelpagina tekent, rolt ze in de hoek van lesmethodes voor basisscholen. Ze heeft nu een flink aantal boeken op haar naam staan.
“Het is voor mij altijd de kunst geweest om dingen voor kinderen te verhelderen door middel van illustraties.
Lesmethodes komen ook het dichtst in de buurt van kinderboeken. Langzamerhand schoof mijn blik steeds vaker naar die kinderboeken toe.”
“Vanuit de uitgeverijen was de gedachte soms: Dit kan Nicole, dat willen we.” Voor een commerciële opdrachtgever is het ook helemaal niet erg om je aan te passen, maar ik had het idee gekregen dat ik zelf niets kan verzinnen, dat ik altijd een kader nodig heb. Dat blijkt dus heel erg mee te vallen.”
Wat minder braaf
Zo maakt ze nu, naast de lesmethodes, eigen werk. “Het geeft als illustrator een fijn gevoel om meerdere dingen te beheersen, dan kun je altijd aan de bak.”
“Ik ben wat minder braaf geworden, maar de overweging was heus niet altijd even makkelijk. In 2020 ben ik een modeltekencursus gaan volgen en daarna los gegaan. De modellen kwamen van de dansacademie en het circus. Ze waren heel erg vertrouwd met hun lijf. Bij mij is er toen een luikje open gegaan. Eerder keek ik wel, maar zag het niet. Tijdens zo’n cursus ben je vooral bezig met het ontleden van je onderwerp. Nu ben ik elke dag aan het tekenen en het houdt maar niet op.”
“Het is een heel fijn gevoel: jezelf ergens helemaal in verliezen. Als ik dan toch advies moet geven: werk vanuit je plezier. Ook al duurt het even voordat je precies weet waar dat ligt.”
“Via Instagram heb ik leuk contact met andere illustratoren zoals Mark Janssen. Hij vroeg: waarom ga je geen compleet boek illustreren? Dus voor ik het wist, zat ik aan tafel bij de Picturebook Masterclass.
Thuis schoof ik dingen weer aan de kant door de realiteit. Want ja; hoe pak je zoiets aan?
Maar het liet me niet los: bij alles wat ik aan het tekenen was dacht ik: een varkentje bijvoorbeeld, kan dit verhaal ook meemaken. Ik heb zo tig halve boeken in m’n hoofd.”
“Er liggen al heel wat kinderboeken in de boekenwinkel. Het is soms best logisch dat dat je als illustrator je kan ontmoedigen. Als je gaat kijken naar wat er allemaal al is. Je moet niet denken ‘Dat is er vast al wel of dat bestaat al’ want dan kan je beter ander werk zoeken. De kunst is om te kijken wat je zelf kan toevoegen wat het weer uniek en eigen maakt.
Vroeger keek ik op beurzen naar de kinderboeken en dacht: dat is niet mijn pakkie-an. Nu denk ik: zou ik bij die uitgever passen?
Heb je nog tips voor creatieve en ondernemende duizendpoten?
Hoewel ik wel echt specialist ben in illustraties en ik ook echt nooit iets anders heb willen doen, val ik wel onder de creatieve duizendpoten denk ik.
Ik heb binnen mijn vak een aantal stijlen ontwikkeld die ik kan inzetten. Wat de klant wil dat ik maak? Hoewel ik nu veel liever in analoog werk en de klant wil wat ik maak. Maar ook daarin blijf ik dingen uitproberen & experimenteren. Dat houd me scherp!
Deze post bewaren om later nog eens terug te lezen, doe je door onderstaande afbeelding te op Pinterest te pinnen:
Geef een reactie